Witam i przepraszam za bledy, pisze w kafejce internetowej w Klagenfurcie, wiec nie ma polskich liter.
Na poczatek, podziele sie moja ogromna radoscia z dotarcia na piechote, sladami bursztynowych kupcow, z Linz, dawnej Lentii do miejscowosci Maria Saal. Gdzie w poblizu znajdowala sie stolica prowincji Noricum. I chce to wykrzyczec duzymi literami: VIRUNUM !
Uradowana ponad miare, prosze Pana, ktory przyjechal z synem na motorze, o "pstrykniecie" videa, w miejscu gdzie stoi ogromny kamienny tron ksiazat Karyntii, znaleziony wlasnie na terenie dawnego Virunum
pisanina w Klagenfurcie, niech jest w oryginale, a ja po prostu opowiem dalej: po ponad 29 kilometrach trasy docieram do miasteczka Maria Saal. I choć w dwóch hotelach nie ma wolnych pokojów, w doskonałym nastroju, czekam na nocleg prywatnie za 30 euro (właściciele byli poza domem). Po wejściu, coś niesamowitego, wspaniały pałacyk myśliwski, dopowiem, że mój tata był myśliwym. W nocy z wrażenia nie mogę zasnąć, a rano od państwa, jak w hotelu dostaję pyszne śniadanie i jeszcze kanapki na drogę. Rano, zaopatrzona w prowiant, ruszam na trasę szosą, równoległą do torów i autostrady, ale przedtem idę jeszcze do pension, gdzie polecono mi tak fantastyczne nocowanie.
Podobne napisy jak „stop tranzytom”, widnieją w innych miejscowościach i na drogach lokalnych. Co jest odzwierciedleniem tego, ile samochodów, zwłaszcza ciężarowych przejeżdża przez małe miasteczka w Austrii. Wygląda to tak, że przez niekiedy wąskie uliczki i rynek, przejeżdżają wielkie ciężarówy.
Z Maria Saal maszeruję do Klagenfurtu, by ulokować się w hotelu i poszukać kafejek internetowych. Docieram koło południa i w towarzystwie młodego małżeństwa z dzieckiem, spaceruję do info-punktu turystycznego. Okazuje się, że internet cafe są dwie, a miasto organizuje dużą imprezę i hotele są zapełnione. Ale spróbuję przenocować za miastem. Jeszcze próbuję, ale nie mogę dodzwonić się do Polaka, mieszkającego tutaj. Jest tak gorąco, że słońce jakby wypalało, choć teraz trochę pada. Jem kanapki, które zamieniły się w „grzanki”. A po tłoku jaki panuje w centrum miasta, siadam w restauracji, napijam się zimnym sokiem i zajadam lodami. Na mapie, w pobliżu rzeka Glan, i na tym odcinku trasy, szlak bursztynowy wiedzie właśnie wzdłuż tej rzeki.
Na wprost restauracji, po drugiej stronie ulicy Feldkirchner Straße, jeden z moich ulubionych tematów, kapitalna remiza strażacka Feuerwehr Kalvarienberg.
No cóż, ruszam dalej. Znów szosą i węzeł na autostradzie, gdzie mogą wjeżdżać tylko auta, więc zaczynam kluczyć gdzieś obok. Jakaś boczna droga do Tessendorf, ale jakby z powrotem w kierunku do Maria Saal. Przejście pod autostradą, Poppichl i nie wiem gdzie jestem. Powrót i gdzieś koło, chyba Lendorf z kolei nad autostradą. Pytam rodzinę na rowerach i droga obok,
Niby krótka trasa, ale było nie do wytrzymania, powietrze tak jakby „parzyło”. Z obawą zbliżam się do Wölfnitz, czy będzie „zimmer frei” w Gasthof Wölfnitzer Hof. I po prawie 19 kilometrach marszruty jest pokój, z łazienką i natryskiem na korytarzu, w cenie 25 euro. A że po południu zaczęło lać, zdecydowałam się zrobić sobie jeden dzień przerwy w eskapadzie i podjechać autobusem do Klagenfurtu. Aha, podaję tylko kilometry trasy od Maria Saal do centrum Klagenfurtu (nie doliczam „bieganiny” po mieście) i dalej do hotelu w Wölfnitz. Rankiem następnego dnia, jadę do Klagenfurtu powysyłać e-maile, no jak myślicie, oczywiście plecak ma wolne, więc na luzie.
Kafejka jeszcze zamknięta, więc siedzę w centrum na ławeczce i uzupełniam notatki, delektując się widokiem dorodnych papryczek przy Theatergasse.
Pracuję od godziny 11.15, do 22.00 i wracam do fontanelli, gdzie naprzeciwko jest przystanek autobusowy. Jest wesoło, bo w centrum wszyscy się bawią na miejskiej imprezie.
Po tym jednodniowym urlopie od wędrówki, wróciłam w szampańskim humorze, oczywiście autobusem, ale nie miałam jak wejść. Dopiero babeczka siedząca naprzeciwko w kawiarni, dzwoniła do właściciela do drzwi. I jeszcze miły akcent, czy niespodzianka, jak kto woli, bo za pobyt w hotelu, zapłaciłam tylko 15 euro.
